Tak prof. Wojciech Kudyba zatytułował obszerny szkic zamieszczony w „Plus Minus Rzeczpospolita”, dodatku sobotnio-niedzielnym do dziennika „Rzeczpospolita” z 7-8 października br. A oto końcowy fragment tekstu: „Poetycka dykcja autora Kładki jest więc dla mnie osobiście ważną odpowiedzią na pytanie o to, w jaki sposób dziś – w świecie po katastrofie, w świecie po „śmierci Boga” – mówić o doświadczeniu religijnym. Ważną własnością poetyki Kuczkowskiego jest dyskrecja i powściągliwość w dzieleniu się z czytelnikiem przeżyciem wiary, a zarazem dbałość o pokazanie uwikłania tych przeżyć w prosty, nieraz nawet groteskowy kontekst codzienności. W szczególny sposób przekonuje o tym najnowszy tom wierszy zatytułowany „Ruchome święta”. Jego rdzeniem jest poemat „Wielki Tydzień”, wyrastający z tradycji Eliotowskiego poematu „Popielec”, ale realizujący ją na swój niepowtarzalny sposób. Przestrzeń codzienności, naszych codziennych grobów i naszych codziennych świateł staje się w nim obszarem udzielającej się ludziom Miłości Boga, źródłem całej kosmicznej rzeczywistości i gwarancją autentyczności Boskiego otwarcia na świat. Wśród rozmaitych, pojawiających się w naszej literaturze projektów odnowy religijnego języka poezji – czy może odnowy języka poezji religijnej – próba, jaką podejmuje Krzysztof Kuczkowski, wyróżnia się samodzielnością i innowacyjnością. Dlatego jest ważna. Zasługuje na więcej niż niniejszy szkic”.